DO BRATA

Witaj bracie! Dziś 2 grudzień 2008 roku, dzień w którym kończysz 30 lat.
Z tej okazji postanowiłem napisać na tym nowopowstałym blogu życzenia dla Ciebie. Taki mały prezent ode mnie.

Nawet nie zdajesz sobie sprawy o ile życie jest łatwiejsze z Tobą u swego boku. Wiem, że nawet jeśli cały świat będzie przeciwko mnie, jeśli będą mówili jak bardzo beznadziejny jestem, Ty zawsze staniesz po moje stronie i nie pozwolisz mnie skrzywdzić. Zawsze tak było. Zawsze byłeś dla mnie murem przed całym złem. Ostoją w trudnych czasach. A przecież był czas gdy byliśmy ja i Ty kontra reszta świata. Daliśmy radę głównie dzięki Tobie.

Jesteś człowiekiem, którego warto naśladować i powinieneś być z siebie dumny. Twoja siła. Pogoda ducha. I jeszcze ta wewnętrzna moc. Moc, dzięki której znosisz tak wiele, potrafisz tak wiele, robisz tak wiele – często z uśmiechem na twarzy. To takie niesamowite. Jesteś wielki!

I mimo, że miewam humory to zawsze się cieszę, że jesteś. Mimo, że nie okazuję tego tak często jak powinienem – cieszę się, że jesteś! Pamiętam jak byliśmy kurduplami. To było chyba wieki temu. Gdy wieczorami – chociaż mieliśmy iść już spać - braliśmy po woreczku półlitrowym mleka, słomki i wystawialiśmy głowy na świat za oknem. Wpatrywaliśmy się przez szybę na otaczającą nas rzeczywistość. Tak baśniową, tak inną. Noc przecież miała taką magię w sobie, wydawała się nieskończona. Siedzieliśmy i gadaliśmy godzinami (takie miałem wrażenie) popijając mleczko. Liczyliśmy przejeżdżające samochody. Z lewej były moje, z prawej Twoje - lub na odwrót - i wygrywał ten po kogo stronie więcej pojazdów się przewinęło. Stare dobre czasy.

Ostatnio na moje podziękowanie odpowiedziałeś: „Nie masz za co dziękować Jaro. Zrobiłem to co zrobić powinien starszy brat” – życzę każdemu takiego starszego brata. Ja jestem szczęśliwy, że jesteś moim bratem, że mimo okropieństw tego świata potrafisz sprawić, iż uwierzę. Potrafisz rozpalić płomień nadziei w mojej duszy i zawsze we mnie wierzysz.

Wiesz... cała otaczająca nas rzeczywistość jest tak przytłaczająca, a my potrafimy się z tego śmiać. Bo nawet gdy dzień daje nam obu w kość, to wieczorem - kiedy jest chwila spokoju - siedzimy, rozmawiamy, śmiejemy się. Nasze makówki nie sterczą wbite nochalami w szybę jak kiedyś, nie pijemy mleka. Teraz wpatrzeni w monitor komputera popijamy piwo. Jest jak dawniej. Chwile kompletnego oderwania od wszystkiego co nas otacza wracają. Świat dwóch smarkatych świrusów wraca.

Kocham Cię BRACIE, wierzę w Ciebie i zawsze możesz na mnie liczyć. Życzę Ci wszystkiego co najlepsze na tym świecie. Szczęścia przez cały dzień, każdego dnia do końca świata. No i oczywiście uśmiechaj się jak na zdjęciu poniżej. MIŁEGO DNIA!


Fot. Jarek Jarosz